opisujemy gre red dead redemption 2

Wyobraźcie sobie pierwsze Red Dead Redemption, w jakim nie dość, że poprawiono niemal każde najbardziej irytujące elementy rozgrywki, to nadal pod względem wiarygodności świata podniesiono poprzeczkę o kilka poziomów wyżej. Nie udawaliśmy w ostatnią część? Wyobraźcie to sobie najlepszy interaktywny serial westernowy wszech czasów. Nie lubicie Dzikiego Zachodu? Wyobraźcie sobie, że także właśnie wsiąkniecie i znikniecie w tej interpretacji na dziesiątki godzin. W ogóle nie lubicie gier? Wyobraźcie sobie, że robicie ogromni błąd. I naprawcie go. Wygrajcie w Red Dead Redemption II.

Chodząc we jakieś prace z niewiele czy dużo znanym światem, zawsze dużo eksperymentowałem. Co będzie jeśli…? Oraz co kiedy…? Czy da się…? Zazwyczaj wynikało toż z bieżącego, że po kilku działalnościach i szybkościach świata gry (albo ich braku) chciałem dokopać danemu tytułowi, zemścić się na nim zbyt idiotyczne niekiedy akcje ze strony niezbyt elastycznych skryptów. Albo same – dla naszej satysfakcji – zakpić z niewiele przewidujących twórców. Ot, taka wredna odpowiedź na niespodziewane wybicie ze okresu idealnego wczucia się w nastrój. Dlaczego o tym piszę? Bo dotychczas zawsze szukałem przerw w wszelkim. RDR 2 jest główną grą tego typu, gdzie ani razu nie odczułem takiej potrzeby. Błędy? Są, owszem. Natomiast na tle ogółu nie dysponują ważniejszego uznania.

Przepraszam za ten przydługi wstęp, ale oczywiście dużo z Was doczytało się teraz w nim ogromnego komplementu wobec nowej gry Rockstara. Tym bowiem, co dla mnie w niej najbardziej dobre, jest niespotykana wręcz responsywność świata pozbawionego niemal jakichkolwiek widocznych szwów. Wszystko istnieje oczywiście naturalne, że zazwyczaj nie mogę zabraknąć z sukcesu, jak udało się osiągnąć taki efekt. Przez wszystek czas, lub to podczas pracy głównych, czy losowych spotkań, czy chociażby zwykłej eksploracji świata, doświadczamy go w technologia tak spokojny oraz zdrowy, że jakaś pamiętaj o przerwaniu konkurencji jest nową, jaka przynosi nam do góry. Zaś troska o składniki oraz ich ilość przyprawiają o zawrót głowy. Od przykładów na fakt naszego projektu, przez wspominki na temat tych akcji, a zakończywszy na wzmożonym zainteresowaniu stróżów czysta i łowców nagród, każde niemalże nasze działanie wywołuje jakieś reakcje. I łatwe, że strona spośród nich to tylko ozdobniki. Ale jak one robią nastrój!

Przez wszystek czas mamy wrażenie, że ogranicza nas – tym zupełnie naprawdę – żyjący świat. Nawet niewiele ważny bohaterowie niezależni zapamiętują nas, przy ponownych interakcjach wspominają przeszłe wydarzenia, czasami sami „zaczepiają” na drogi, chcąc podziękować za więc również to. I wszystko prawdziwie i przekonująco. Wszystko tutaj płynie, wszystko istnieje na odpowiednim środowisku również nawet podczas pozornie monotonnych czynności bawimy się gdy dzieci, że Rockstar dał nam toż sprawiać. Produkcja kul dum-dum, to krajanie zwykłych pestek nożem. Myślicie, iż istnieje jeden suwak do hurtowej produkcji? A nie. Każdy. Krzyżyk. Robimy. Osobno. Oraz cieszymy się gdy dzieci, że przed snem stworzyli ich dwadzieścia. Red Dead Redemption 2 tworzy tak naprawdę ta wyjątkowa liczba detali, smaczków i powiązań, która działa, że myślimy w niniejsze mieszkanie oraz czas. Chcemy tam być i wybieramy tam wracać. Zastosowano tu zresztą zabieg bardzo skromny oraz przebiegły. Świat gry rośnie w prostym tempie, mamy świadomość, iż jesteśmy wyłącznie jego stroną, natomiast wtedy polska sytuację przez cały czas jest w skupienia uwagi. Wtedy jej funkcjonowań dotyczy wiele artykułów „z offu”, toż ją na kursu pozdrawiają inni podróżni, zatem do niej informują się z prostymi prośbami kompani… Toż z zmianie łechcze ego gracza, a przy okazji sprawia, że korzysta on ochotę pochylić się nawet nad najdrobniejszymi jego składowymi, chce wyssać z gry ile tylko się da.

Tym wyjątkowo, że udało się moim zdaniem w Dead Red Redemption 2 uzyskać kiedy na razie najlepszy w jakości gier z naturalnym światem balans między realizmem, a unikaniem upierdliwości w mechanizmach rozgrywki. Z pewnej strony jesteśmy nawet to mozolne nacinanie kul, poświęcanie momentu na tropienie zwierząt, długie konne podróże między miejscami, czy konieczność pytania o właściwe wyżywienie siebie również rumaka. Z dodatkowej ale dla znużonych przejażdżkami czeka dyliżans lub pociąg, a konie cudownie pojawiają się w kilku rozsianych po terenie stajniach. Jesteśmy więcej możliwość odblokowania systemu szybkiej podróży, a priorytetowe zadania da się wykonać bez inwestowania momentu w pierdyliard pobocznych aktywności, polowania, kolekcjonerstwo, crafting i indywidualne podobne. Sęk w niniejszym, że kiedy nie wybierał to suma robić. A po około osiemdziesięciu godzinach gry nadal mi się nie znudziło. Zatem istnieje tylko potęga RDR 2 – spośród obecnego świata po nisku nie wybiera się wracać.

Dla mnie zaraz po kilku podstawowych godzinach Red Dead Redemption II przestało być pozą do odczucia i ocenienia. Broniło się grą do zrealizowania, do wspomnianego już wyssania najdrobniejszego kawałeczka szpiku. W jak wielu atrakcjach wzięli się na tym, że zaczynacie przestrzegać – niczym w właściwym życiu – pewnych codziennych rytuałów, zaczynacie żyć osobistym rytmem? Nakarmić konia, wyszczotkować go, sprawdzić zapas amunicji, pogadać z kolegami przy ognisku, rano się ogolić, zjeść śniadanie, a wracając wieczorem do obozu po „ciężkim dniu pracy”, upolować dodatek do życia. Wracając, bo dłuższe jeżdżenie z upolowanym zwierzęciem przyciągnie tylko muchy. Co najważniejsze, za mało każdą tego gatunku czynność RDR 2 nas w krótkim chociaż stopniu wynagrodzi, to i również bardziej motywuje gracza do używania z ostatnich specjalnych akcji. Ta zabawa tak bardzo wbija się w psychikę. Niemal odruchowo „parkujemy” konia na określonym do tego mieszkaniu, staramy się nie potrącać przechodniów, wieczorem wracamy spać do obozu lub szukamy hotelu… Zaczynamy robić masę rzeczy, które spokojnie „przepuściłaby” mechanika rozgrywki. Ale uważamy, że owszem jest właściwie. Że właśnie powinien. Bo tak przecież spełniają wszyscy pracowniki dokoła. Rzucamy się spieszyć. Zaczynamy chłonąć.

Podobny cel ma fabuła gry. Lecz nie brakuje w niej zwrotów akcji, niebanalnych sytuacji, czy ciekawych postaci, dużo obok jej do stonowanego GTA IV, niż rozbuchanej piątki. Ba, zniknął nawet znany z podstawowego RDR wskaźnik sławy. I pamięta toż pewnie swoje prawo fabularne – dla polskiego bohatera Arthura także jego bandy ważniejsze niż zostać rewolwerową gwiazdą, jest stać jak najdłużej niezauważonym, wtopić się w towarzystwo, zasymilować nawet. Red Dead Redemption II jest legendą o poszukiwaniu swojego pomieszczenia w świecie, o marzeniach o szczęśliwym życiu, stabilizacji również rozliczeniu z historią. Opowieścią dramatyczną, bo zdominowaną przez konfrontację marzeń o odpowiedniejszym byciu również spokojnych ideałów ze określoną przez swoją przeszłość rzeczywistością. Pełną wewnętrznych konfliktów oraz wybierających się wzajemnie uczuć. Mnóstwo tu brudu, złych uczynków i złych decyzji, ale te znajdzie się miejsce na miłość, emocja i lojalność. Choć fabuła jest niewątpliwie liniowa (z określoną ilością dowolności przy wyborze kolejności niektórych zadań), jesteśmy wszą swobodę podejmowania różnych decyzji, co z zmian określa naszą moralność. Nie zagramy jako rycerz w znacznym białym płaszczu, jednakże nie musimy i być do końca zepsutym, niskim i wymagającym.

Historia poprawia się w zderzeniu z wieloma innymi grami niespiesznie, ale nie stanowi wtedy wcale wada. Pozwoli nam więc bez szoku poznawczego dostać w rolę naszego Arthura, zrozumieć motywacje również jego, kiedy również członków gangu i poznać lepiej relacje pomiędzy poszczególnymi personami. Odniosłem jednak wrażenie, że w wczesnej grze otaczający nas bohaterowie byli niezmiernie atrakcyjni i zróżnicowani. O ile jednak RDR w licznym stopniu zatrzymywał się – przeciwko temu co twierdzą niektórzy – do opartego na modelach i wysokich bohaterach Dzikiego Zachodu (z naturalną nutką antywesternowej dekadencji), o tyle RDR 2 bliżej do spaghetti westernu. Gatunku przepełnionego nihilizmem moralnym, opowiadającego w często brutalny i mocny sposób o stanach przeciętnych ludzi. Również tego teraz możecie się spodziewać. Wpływa to też, że bohaterowie są bardzo wiarygodni, bo owszem, dziwimy się czemu postąpili tak, oraz nie inaczej, tylko nie występujemy ich wady. Grę podzielono na chwila punktów (w obecnym początek również zwiększony epilog), a zapowiadane ponad 60 godzin rozgrywki, to naprawdę naprawdę minimum, które spędzimy przy tym tytule. Jeśli zaangażujemy się w całości, zechcemy poznać i znaleźć wszystko nie wspomagając się przy tym poradnikami, na pewno pęknie nam setka. https://pobierzgrepc.com

Zadania połączone z podstawowym wątkiem fabularnym są wystarczająco zróżnicowane, by nie nudzić, ale także doskonale wtapiają się w pełnię rozgrywki. To rzeczywiście jedno z mistrzowskich powodzeń w niniejszej sztuce. Nigdy nie odczuwałem największej bolączki niemal wszystkich walk z prawdziwym światem, czyli wyraźnych szwów łączących gameplay z wątkami fabularnymi. W zupełnie szczery sposób odchodzimy z codziennych działań również rutynowych rzeczy do fabularnych misji, uważając je po prostu jako integralną dziedzinę bycia naszego bohatera. Naprawdę rzadko daje mi się być czegoś podobnego. Do własnej sił otrzymujemy te sporą liczbę zadań opcjonalnych, jakie z grubsza podzielić można na dwie grupy. Ważna spośród nich, to małe wątki fabularne, z często przewrotną fabułą, czy same serie powtarzalnych, co nie znaczy, że nudnych zadań. Nawet takie ściąganie długów. Każda kobieta, to dziwna, maleńka historyjka, nierzadko pełna ludzkich dramatów. Pamiętacie te, że po zebraniu kasy temat będzie zamknięty? Zawsze tak, ale pewno się zdarzyć, że mała, poboczna sprawa będzie stanowiła swój dalszy ciąg… Również oczywiście na jakimkolwiek kroku. Nie ważna tego nie podziwiać.

Druga część zadań pobocznych, to dzisiaj najnudniejszy chyba element rozgrywki. Mowa tu o niezbędnym w jakiejś chyba grze tego gatunku zbieractwie vel kolekcjonerstwie. Karty znanych sytuacje i zwierząt, czy kości dinozaurów (sic!) na widać nie są tym, czego tygryski lubią szukać głównie na prerii, bagnach, czy w górach. Po co wtedy komu? Żeby sztucznie wydłużyć czas rozgrywki? Bo już polowania, tropienie, podchodzenie zwierzyny, pozyskiwanie ról w nieskazitelnym stanie, czy poszukiwania dobrych okazów fauny wciągnęły mnie na pozytywne. Ogromny szacunek należy się też twórcom za jakichś „random encounters”. Mamy tutaj oczywiście kilkanaście rodzajów tego modelu losowych spotkań, a za wszystkim razem czekają one przynajmniej nieco inaczej. Mało tego, kilka razy zdarzyło się, że pomagałem „damom w opałach”, odwożąc je wtedy do dachu i za wszelkim jednocześnie istniała to całkiem inna kobieta, z którą powodował zupełnie nowe rozmowy. Napisać i nagrać kilkaset zapewne linii dialogowych dla w kolekcji nic nie znaczących bohaterów niezależnych? Tak duży wpływ.

Tu te mała dygresja, ponieważ na przypadku takiego właśnie losowego spotkania pokażę Wam na czym liczy ta ciekawa wiarygodność świata. Podczas samej z przejażdżek ujrzałem stojącego nieco na uboczu, utrzymującego się za drzewem zbiegłego więźnia. Co oczywiste poprosił mnie o ochrona w rozwiązaniu z kajdan. To jednak do góry przyszła mi własna sprawę: „Co się stanie, jeśli zamiast uwolnić, spętam gagatka i zostawię do najszybszego szeryfa? To mocno nie zadziała, samo to stały random….” Spętałem, odstawiłem oraz przekonałem się, iż nie doceniłem Rockstara. Szeryf był równie zdziwiony jak ja, a bardzo się ucieszył, wypłacił symboliczną nagrodę i powodował wrzucić delikwenta do ciupy. Ten ci zaś, najwyraźniej doceniając moje starania, wycofałem się w paru słowach do powstania mojej rodziny. Ciekawi mnie, ile takich smaczków zazwyczaj nie udało mi się odkryć?

Red Dead Redemption 2 pełne jest gra tym jakichś innych metod energii oraz minigier. Jesteśmy tu i atrakcyjne z ostatniej części gry karciane również w pięć palców, czy tropienie poszukiwanych listami gończymi, musimy regularnie zaopatrywać nasz obóz w żywność, myśleć o jego rozbudowę również potrzeby członków gangu, możemy relaksować się polowaniami (178 gatunków zwierząt) i łowieniem ryb (nie ma strachu, Arthur potrafi pływać!), podejmować samodzielne próby obrobienia banków, lub po prostu łupić podróżnych, albo zabawić się w Grand Theft Coach.

Oczywiście niejeden raz przyjdzie nam sięgnąć do kabury, czy olstrów oraz wyciągnąć broń. Walka jest nieodłączną stroną tej frajdy natomiast w istocie nie będzie jak zaskakującym dla amatorów gier Rockstara. Jesteśmy tu bardzo odpowiednie mechanizmy, od celowania, przez zmianę broni i amunicji, na sposobie ochron skończywszy. Obsługa kilku kół wyboru na wstępu może nieprzyzwyczajonym sprawić nieco kłopotu, jednak istnieje na tyle intuicyjna, aby chociażby w ogniu największej konkurencje poradzić sobie z zarządzaniem ekwipunkiem. Samo strzelanie jest niezmiernie intuicyjne niezależnie z tego, czy walczymy schowani za beczkami, czy galopując na złamanie karku. Większość z siedemdziesięciu stoi (w ostatnim wielu unikatów) odblokujemy fabularnie, nie trzeba to stresować się kłódeczkami na katalogach w zakładzie, czy ciułaniem każdego grosza. Z pewnej strony fajnie, z innej wybór zwykłych broni również nierówności w ich relacjach są na końcu mało istotne, że połowę gry odda się bez problemu przejść korzystając z ulepszonych u rusznikarza podstawowych giwer. Tak naprawdę o przydatności danej broni decydują głównie pojemność magazynka oraz dostępność modyfikacji oraz odpowiednich typów pocisków.

Pochwalić muszę natomiast znacznie poprawioną walkę wręcz. Przynajmniej kilkanaście razy wdamy się w bójki, nie zawsze same będziemy wymagali od razu zabijać. Nie istnieje to potrafi WWE, tylko w kryzysie (również oddaje się to wyjątkowo do GTA) walka nabrała rumieńców. Choć do dyspozycji mamy tylko raz, blok oraz kilka akcji kontekstowych (np. duszenie), to całość przestała przypominać taniec dwóch zepsutych robotów, a pokonanie co potężniejszych wrogów nie jest teraz opartą głównie na szczęściu męczarnią, i zaczyna nawet sprawiać przyjemność.

Kolejny, niezmiernie istotny punkt zabawy, to znane konie. W RDR 2 Rockstar pokazał, jak winno się implementować tego gatunku rozwiązania. Do dyspozycji otrzymujemy prawie dwadzieścia gatunków koni, znacznie dzielących się sylwetkami (oraz rodzajem), masę siodeł, strzemion, czy całkiem bogate opcje zmiany wyglądu. Akurat to stanowi przecież najważniejsze. Po pierwsze bowiem urzekła mnie konieczność budowania więzi z naszym środkiem transportu. Jak zwykle wiadomo koń głaskany, czesany również ciągle jedzony jest trochę awanturujący się, szybszy, silniejszy a niezwykle posłuszny. Prowadzimy to wciąż, bawimy się, gdy poczciwe konisko wyciągnie nas następny raz z tarapatów i klniemy swoją nieporadność, gdy przypadkiem zrobimy biedactwu krzywdę. Do swojej pierwszej szkapiny o wdzięcznym imieniu Tragedia przywiązałem się do bieżącego okresu, że z wielkim bólem dostarczał ją do stajni, aby przesiąść się na rzecz szybszego. Drugą sprawą, którą pokochałem w RDR 2, było zwolnienie z magicznego respawnu konika. Jeśli go około zostawimy również wyjdziemy poza obszar jego słuchu, możemy przestać o aktualnym, że przebiegnie przez pół mapy. Z czasem uda nam się wybudować w obozie udogodnienie, które sprowadzi go do tego znaczenia, a na wstępu warto mieć, gdzie naszego przyjaciela zostawiamy. I tutaj ciekawostka. O ile nikt nie zajął się nigdy Tragedią, to dziesięciokrotnie droższego sprintera czystej krwi angielskiej próbowano mi ukraść już kilkukrotnie. Nie znam, czy to wypadek okoliczności (niewłaściwy NPC w złym miejscu), czy jednak bohaterowie niezależni „rozpoznają” drogiego konia a tylko potem podejmują próby jego przejęcia. Chciałbym kupować w niniejsze różne. I dobrze, przecież toż dobrze aby mnie wówczas nie zdziwiło.

Lista rzeczy, jakie można w Red Dead Redemption robić, smaczków na które trafiłem również ciekawych mechanik istnieje właściwie duża, że jedno ich wymienienie istniałoby dwa razy dłuższe niż obecna także tak ogromnych rozmiarów recenzja. Dorzucę a jeszcze zaledwie kilka rzeczy, jakie być może oddadzą bogactwo RDR 2. Ot, choćby dobór ubioru w relacje od temperatury. Bieganie w samej koszuli po śniegu to pewna śmierć z powodu wychłodzenia organizmu, z kolumn na południu przygotujemy się żywcem w traperskich futrach. Wożenie upolowanej rogacizny ma możliwość przyciągnąć okoliczne drapieżniki, a pierzchające zwierzęta i odwołujące się lotu ptaki informują nas o obecności ludzi bądź dużych zwierząt. Wkurzają was losowe zasadzki? Obserwujcie przyrodę. Tak a pewna z najprawdziwszych scen pijaństwa w sprawie gier. Ślady pazurów po walce z pumą. Błoto na osób. Krew ociekająca z oskórowanego jelenia na dobry zad. Historia pewnego mordercy. Rosnąca broda oraz włosy. Również dużo, wiele różnych. Tę sztukę robi tak szeroka liczba drobnych z pozoru elementów, że z indywidualnych prób przypomnienia sobie wszystkiego ważna zdobyć silnego bólu głowy.

Co dobre, z technologicznego punktu widzenia, RDR 2 nie powaliło mnie na kolana. Trudno cokolwiek zarzucić niemal perfekcyjnym animacjom (kiedy też koniki się ruszają!), czy mimice twarzy, jednak nawet taki Wiedźmin wyglądał moim przekonaniem zdecydowanie lepiej. Domyślam się, że musiano odejść na dużo kompromisów w sprawie jakości tekstur, czy szczegółowości mniej istotnych modeli, ale bardzo łatwo kończymy na to przykuwać uwagę. Światło, zmienne warunki pogodowe, czy surowe piękno krajobrazów sprawiają, że muzyka może wyglądać niekiedy olśniewająco. Absolutnie doskonałym pomysłem istniałoby również wspomnienie kamery filmowej, którą potrafimy wywoływać w każdym momencie. Jest istotna podczas dość dużych scen jeżdżono-gadanych, podczas których swój koń podążą w porządku za innymi, i my śledzimy walkę z zlokalizowanych w przeciwnych punktach sceny kamer, jednocześnie wciąż zachowując opiekę nad postacią. Nudne dojeżdżanie na prace nabrało teraz zupełnie nowego gustu a posiadam nadzieję, że pomysł szerzej rozejdzie się po części. Na PS4 Pro grze zdarzały się spadki liczby wyświetlanych klatek, jednak przez większość czasu gra była zadowlająco płynna.

Gra do recenzji trafiła już w grupie spolonizowanej. Oczywiście mamy tutaj do pracowania z lokalizacją kinową, co moim przekonaniem jest jedynym słusznym rozwiązaniem. Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić tutaj polskiego dubbingu, zabiłby cały smak wsłuchiwania się w dziesiątki akcentów, jakie na równi z własnymi czynnikami budują wizerunek poszczególnych postaci. Gra aktorska istnieje na rzeczywiście najwyższym stopniu, a tłumaczenie zabezpieczyło się poważniejszych, czy głupich błędów. I kopnijcie mnie głęboko w zad, jeśli się mylę, ale odniosłem wrażenie, że ani razu nie słyszałem bohaterów niezależnych wykonywanych przez ostatnią samą osobę. Nie rozumiem, czy Rockstar zatrudnił kilka setek aktorów, ale tak jestem w okresie w współczesne uwierzyć. Muzyka wymienia się dynamicznie w relacje od miejsca, akcji, czy nawet pojedynczego epizodu również wynosi piękne środowisko dla polskich przygód. Pewno nie muszę informować o aktualnym, że odgłosy otaczającego nas świata, toż po prostu czysta perfekcja. Usłyszycie dalekie wycie wilków w śnieżnym lesie, czy rozdzierający nagle ciszę oraz mrożący krew w żyłach wrzask dzikiego kota, to zauważycie o czym mówię.

Wersja, którą przekazał nam Rockstar do ocen nie ustrzegła się pewnych błędów, a nie ma pomysłu porównywać ich kwoty oraz wagi nie ale do ważnego Red Dead Redemption (jakie korzystało z brakami spory problem), jednak większości zabaw z założonym światem. Znikoma ich pierwsza była dla mnie tak naprawdę drinkom z najszerszych zaskoczeń, wiele muzyk nie osiąga obecnie takiego stanu nawet po serii łatek. Z poważniejszych baboli trafiłem dopiero na trzy: raz zniknęła mi giwera, co stanowiło miejsce tuż po zajęciu z gościem, jaki w kolejnym… dał nam taką samą. Raz udało mi się wjechać opancerzonym dyliżansem zaprzężonym w cztery konie na niemal pionową ścianę, gdzie biedne koniki oczywiście weszły na pozytywne. Dobrze, że checkpoint funkcji był odpowiednio blisko… Raz zniknął same z obozu drink z bohaterów niezależnych właściwych dla dalszego postępu fabuły. Na wesele po wczytaniu ostatniego zapisu powrócił w glorii i chwale na nasze miejsce. Pomniejsze błędy, takie jak samoczynna zmiana „skórki” siodła, czy kapelusz lewitujący nad prostym w ziemi wpisaniem do piwnicy to składniki, jakie zawieram nadzieję zostaną zabite już w dniu premiery. Mając pod opiekę sytuację tej przedpremierowej grup również reklamę łatki w dniu debiutu zabawy na zbytu, możemy może z optymizmem widzieć w perspektywa.

Rockstar po raz kolejny pokazał, iż jest cechą jedną w sobie. Również iż jest nadzieję zrobić grę, która pod wieloma względami nie zapisuje się we ostatni, bliski również dostępny do pobrania, fast-foodowy sposób konsumowania popkultury. Opowieść rozwija się przed własnymi oczami, czasami przyspieszając, tylko nie epatując bombastycznym efekciarstwem, daje chwila na dobre chłonięcie również podziwianie otaczającego nas świata, powoli, ale konsekwentnie wciągając niczym luizjańskie bagno. Red Dead Redemption II w rzadko spotykany sposób interesuje nas w rozgrywkę, a dzięki nieludzkiej wręcz perfekcji również innej miodności nie pozwala odejść od konsoli, choćby nasz układ krzyczał, sprzeciwiał się i prosił o litość. Tu praktycznie wszystko jest na bliskim pomieszczeniu a żeby nie wspomniane wcześniej zupełnie zbędne zapychacze, istniała ostatnie postępuje w bezpośredniej wartości idealna. Lecz więc ważna jednak wybaczyć. Czy wybaczę? Że tak, bo nawet najbardziej trudny drań tworzy w sobie choć trochę ludzkich uczuć. A diabeł nie przybył z Kansas, tylko spędza w szczegółach.

Ocena użytkowników: 9/10

Wymagania sprzętowe Red Dead Redemption 2

Minimalne: Intel Core i5-2500K 3.3 GHz / AMD FX-6300 3.5 GHz 8 GB RAM karta grafiki 2 GB GeForce GTX 770 / 3 GB Radeon R9 280 lub lepsza 150 GB HDD Windows 7 SP1 64-bit

Rekomendowane: Intel Core i7-4770K 3.5 GHz / AMD Ryzen 5 1500X 3.5 GHz 12 GB RAM karta grafiki 6 GB GeForce GTX 1060 / 4 GB Radeon RX 480 lub lepsza 150 GB HDD Windows 10 64-bit